8.11.09

Bartolomeu Dias




Bartolomeu Dias (1451 - 29 05 1500). Little is known about his early life, but it is believed that he came from a long line of navigators that may have included Dinis Dias, who rounded Cape Verde in 1455, and João Dias, who rounded Cape Bojador in 1437. He was a Portuguese explorer who sailed around the southernmost tip of Africa in 1488, the first European known to have done so. Accounts of Bartolomeu’s earliest voyages are very few and far between, but it is known that he accompanied Diogo d’Azambuja on an expedition to the Gold Coast of Africa in 1481. Dias was a cavalier of the royal court, superintendent of the royal warehouses, and sailing-master. King John II of Portugal appointed him, on 10 October 1486, to head an expedition to sail around the southern end of Africa in the hope of finding a trade route to India. Another purpose of the expedition was to try to revisit the countries reported by João Afonso de Aveiro with which the Portuguese desired friendly relations. Dias was also charged with searching for the lands described by Prester John. Dias originally named the Cape of Good Hope the “Cape of Storms” (Cabo das Tormentas). It was later renamed by King John II of Portugal to the Cape of Good Hope (Cabo da Boa Esperança) because it represented the opening of a route to the east. Using his experience with explorative travel, Dias later became a shipbuilder and constructed both the São Gabriel and its sister ship, the São Rafael that were used by Vasco da Gama to circumnavigate the Cape and continue the route to India. In 1497 Dias accompanied the voyage, led by Vasco da Gama, but in a subordinate position and only as far as the Cape Verde Islands. In 1500, Dias was the captain of one of the ships in Pedro Álvares Cabral’s fleet, again voyaging to civilize, Christianize, and trade with India. Near the end of May, the ships encountered a huge storm off the Cape, and four ships, including Dias’s, were lost.

Bartolomeu Dias (1451 – 29 05 1500). Apie jo jaunystę mažai žinoma, bet manoma, kad jis kilęs iš giminės kuriai priklausė jūrininkas Dinis Dias, kuris 1455m. apiplaukė Cape Verde ir João Dias, kuris 1437m. apiplaukė Cape Bojador. Portugalų keliautojas ir pirmasis europietis, kuris apiplaukė Afriką iš pietų. Apie ankstesnes keliones mažai žinoma, tačiau yra duomenų, jog 1481m. kartu su Diogo d’Azambuja dalyvavo ekspedicijoje, kuri keliavo link Auksinio Afrikos Kranto. Dias buvo karališkųjų rūmų riteris, karališkųjų rūmų sandėlio administratorius ir buriavimo meistras. 1486 Spalio 10d., Portugalijos karalius John II išsiuntė jį į ekspediciją aplink Afrikos pietinę dalį. Jie tikėjosi rasti kelią į Indiją, taipogi aplankyti šalis apie kurias pranešė João Afonso de Aveiro, su kuriomis Portugalija norėjo palaikyti draugiškus santykius. Taipogi Dias buvo įpareigotas surasti, kunigo John, aprašytas žemes. Geros Vilties iškyšulį, Dias iš pradžių pavadino Audrų iškyšuliu. Vėliau Portugalijos karalius John II pervadino šį iškyšulį į Geros Vilties, nes jis buvo kelio į rytus pradžia. Naudojantis savo patirtimi iš kelionių, Dias vėliau tapo laivų statytoju ir sukonstravo laivus São Gabriel ir São Rafael, kuriais Vasco da Gama, apiplaukęs iškyšulį, toliau keliavo link Indijos. 1497m. kartu su Vasco da Gama išvyko į kelionę, tačiau žemesnio rango pozicijoje ir tik iki Cape Verde salų. 1500m. Dias buvo vieno laivo kapitonu Pedro Álvares Cabral laivyne, kuris iškeliavo civilizuoti ir prekiauti su Indija. Gegužės pabaigoje laivai susidurė su didžiule audra ir keturi laivai, tarp jų ir Dias laivas, dingo be žinios.
Jolanta

3.11.09

Amadeo de Souza-Cardoso


When I heard about this task, I wanted to write about one of the Portuguese artists and I decided to choose Amadeo de Souza-Cardoso, one of the first modern Portuguese painters. Although he lived a short life, his workmanship was legendary.

Amadeo de Souza-Cardoso was born on November 14th 1887 in Manhufe, close to Amarante in Portugal. He died in Espinho on October 25th 1918 of the Spanish Flu.

In 1906 he travelled to Paris with Francis Smith and settled on the Boulevard Montparnasse. He studied Architecture, making frequent visits to Godefroy’s and Freynet’s studios, but ultimately dropped his degree to develop his skills as a draughtsman and caricaturist, and to follow the Parisian art scene.

In 1908 he regularly attended classes taught by the Spanish painter Anglada Camarasa at the Vitti Academy. After 1910 he developed a strong friendship with Amadeo Modigliani (with whom he exhibited in 1911, in his studio), also became close with Juan Gris, Max Jacob, Sonia and Robert Delaunay, Otto Freundlich, Brancusi and Archipenko and others. Through contacts such as these Amadeo developed a vital theoretical and pictorial research. His oeuvre, characterized by constant investigation and the reformulation of concepts and pictorial practices, engaged with almost all the aesthetic movements relating to the rupture of conventional art. Amadeo also experimented with remade diosyncratic interpretations of a large number of modernist movements, from Cubism to abstract art, Expressionism to Futurism.

Until 1912 Amadeo’s drawing production was rather desultory. That year his graphic research reached an important stage with the Paris publication of the album XX Dessins, with a preface by Jerôme Doucet, illustrating the manuscript La Legend de St Julien l’Hospitalier by Flaubert, brought back from a holiday in Brittany.

Amadeo’s development in painting naturally connected with his graphic research. After 1911 he recovered a decorative vocabulary in his drawing, and focused on defining a personal style. The painting Os Galgos, an exercise in extreme decorative and stylistic rigor, can be considered his arrival at this personal and purified style. In reality Amadeo was the only Portuguese painter of his generation with a significant international career, and who knew how to retrieve the essential from his contacts to create a dialogue with the artistic movements of his time.

Amadeo returned to Portugal in 1914 after the outbreak of World War One. In 1915 and 1916 he developed a friendship with the Delaunay couple that were living in Vila do Conde at the time. Some projects were born of this friendship – exhibitions in Barcelona, Stockholm and Oslo, and also participation in the Corporation nouvelle, and Expositions mouvantes – which though planned, never took place. In 1916 he had his first one-person exhibition in Portugal at the Jardim Passos Manuel in Oporto, and in the rooms of the Lisbon Naval Association where he exhibited a series of works under the title Abstractionism.

In the last years of his life, Amadeo concentrated all of his creative energy on constructing a synthesis of his references. His final works acquire an object-like dimension because of the way in which he obsessively fills the space of the canvas, through an accumulation of diverse materials, techniques, styles and different thicknesses. Despite his premature death, in only a few years of work that took place between Paris and Manhufe, Amadeo developed the most serious example of Modern Art in Portugal.





Amadeo de Souza-Cardoso nasce a 14 de Novembro de 1887 em Manhufe, próximo de Amarante, e morre em Espinho, vítima de “pneumónica”, ou gripe espanhola, a 25 de Outubro de 1918.

Em 1906, parte para Paris com Francis Smith e instala-se no Boulevard de Montparnasse. Estuda Arquitectura, frequentando os ateliês de Godefroy e de Freynet, mas acaba por desistir do curso, por estar mais interessado em desenvolver uma actividade de desenhador e caricaturista, permanecendo atento ao movimento artístico parisiense.

Em 1908, começa a assistir regularmente às aulas do pintor espanhol Anglada Camarasa, na Academia Vitti. A partir de 1910, desenvolve uma sólida amizade com Amadeo Modigliani (com quem expõe no seu ateliê, em 1911) e relaciona-se com Juan Gris, Max Jacob, Sonia e Robert Delaunay, Otto Freundlich, Brancusi, Archipenko, entre outros. Destes contactos, Amadeo retém a informação teórica fundamental para o desenvolvimento da sua investigação plástica. A sua obra, marcada pela constante pesquisa e reformulação de conceitos e práticas pictóricas, atravessou quase todos os movimentos estéticos relacionados com a ruptura da arte convencional. Do Cubismo à arte abstracta, passando pelo Expressionismo e Futurismo, Amadeo experimenta e ensaia modalidades pessoais de entendimento destas correntes.

É muito prolixa a sua produção de desenho até 1912. Esta pesquisa gráfica atinge um importante ponto de chegada neste mesmo ano, com a publicação do álbum XX Dessins, em Paris, prefaciado por Jerôme Doucet e com a ilustração do manuscrito La Legende de St Julien l’Hospitalier, de Flaubert, trazido de umas férias na Bretanha.

A evolução da pintura de Amadeo acaba por se encontrar naturalmente com as suas pesquisas gráficas. A partir de 1911, o pintor recupera o vocabulário decorativo dos seus desenhos, concentrando-se na definição de um estilo pessoal. A pintura Os Galgos poderá ser considerada um ponto de chegada e de depuração desse estilo, um exercício de extremo rigor decorativo e estilístico.

Na realidade, Amadeo foi o único artista português da sua geração a ter um currículo internacional significativo, sabendo retirar destes contactos o essencial para um diálogo com as rupturas artísticas do seu tempo.
Surpreendido pela guerra, Amadeo regressa a Portugal no ano seguinte. Entre 1915 e 1916, convive com o casal Delaunay, então instalado em Vila do Conde. Alguns projectos comuns nascem deste convívio – exposições em Barcelona, Estocolmo e Oslo –, e nascem também da sua participação nas exposições Corporation nouvelle e Expositions mouvantes, que acabam por não se concretizar. Em 1916, expõe individualmente pela primeira vez em Portugal (Porto, Jardim Passos Manuel; Lisboa, nas salas da Liga Naval) um vasto conjunto de trabalhos a que deu o nome de Abstraccionismo.

Nos seus dois últimos anos de vida, Amadeo concentra e excede toda a sua energia criativa na construção de uma síntese de referências. Os seus trabalhos finais adquirem uma dimensão objectual, no preenchimento obsessivo do espaço da tela, onde se acumulam diversos materiais, técnicas, estilos e espessuras.Precocemente desaparecido, Amadeo, em escassos anos de trabalho, entre Paris e Manhufe, desenvolveu a mais séria possibilidade de arte moderna em Portugal.




Amadeo de Souza-Cardoso gimė 1887 m. lapkričio 14 d. Manhufe, netoli Amarante miesto Portugalijoje. Mirė Espinho mieste, Portugalijoje 1918 m. Spalio 25 d. nuo ispaniško gripo.

1906 m. jis išvyko į Paryžių kartu su Francis Smith ir įsikūrė Boulevard Montparnasse. Jis studijavo architektūrą, dažnai lankydavo Godefroy’s ir Freynet’s ateljė. Galiausiai jis metė architektūros studijas tam, kad suformuotų naujus įgūdžius kaip braižytojas ir karikatūristas, norėjo domėtis Paryžiaus daile.

1908 m. Vitti dailės akademijoje jis reguliariai lankė pamokas, kurias vedė ispanų dailininkas Anglada Camarasa .

Po 1910 m. Amadeo de Souza-Cardoso užmezgė stiprią draugystę su Amadeo Modigliani (su kuriuo jis organizavo parodą 1911 m. jo studijoje), taip pat tapo artimais su Juan Gris, Max Jacob, Sonia ir Robert Delaunay, Otto Freundlich, Brancusi, Archipenko ir kitais. Šio bendravimo dėka jis plėtojo esminį teorinį tapybos tyrinėjimą. Jo kūryba, apjungta daugelio estetinių srovių, pasižymi nuolatiniu tyrinėjimu, idėjų bei nusistovėjusios tvarkos tapyboje griovimu, jo kūriniuose galima įžvelgti visuotinai priimtos tradicinės dailės lūžį. Amadeo taip pat eksperimentavo perdirbdamas modernistinio judėjimo interpretavimus, nuo kubizmo iki abstrakčios dailės, nuo ekspresionizmo iki futurizmo.

Iki 1912 m. šio dailininko kūriniai buvo gerokai nesistemingi, tačiau tais metais jo grafinis tyrinėjimas pasiekė svarbų etapą- Paryžiuje buvo išleistas albumas ’’ XX Dessins ’’ su Jerôme Doucet įvadu, iliustruojančiu Flaubert rankraštį ’’La Legend de St Julien l’Hospitalier’’ , parsivežtą iš Bretanės.

Amadeo’s tobulėjimas tapyboje yra natūraliai susijęs su jo grafiniu tyrinėjimu. Po 1911 m. jis susigrąžino dekoratyvines sroves savo piešiniuose ir susitelkė ties asmeninio stiliaus paieškomis. Paveikslas ’’Os Galgos ’’ , vaizduojantis be galo stilingai pateiktą sustingimą, gali būti laikomas dailininko asmeninio, savito stiliaus atsiradimu.
Iš tikrųjų Amadeo buvo vienintelis savo kartos portugalų dailininkas, užsiėmęs reikšminga, tarptautinio pripažinimo sulaukusia profesine veikla ir supratęs, jog pasitelkiant savo pažintis ir bendravimą, galima užmegzti ryšį su meno pasauliu.

Amadeo sugrįžo į Portugaliją 1914 m. po staigaus Pirmojo pasaulinio karo prasiveržimo. 1915 – 1916 m. jis susidraugavo su Delaunay pora, kuri tuo metu gyveno Vila do Conde mieste. Nemažai sumanymų buvo įgyvendinti šios draugystės dėka: parodos Barselo
noje, Stokholme, Osle, taip pat dalyvavimas naujos įmonės veikloje ir ’’Judančiose parodose’’, kurios nors ir planuotos, tačiau taip ir neįvyko. 1916 m. Portugalijoje, Jardim Passos Manuel, Oporto jis suorganizavo pirmąją parodą, kurioje buvo eksponuojami tik jo kūriniai. Dar viena paroda įvyko Lisbon Naval draugijoje, kur jis eksponavo seriją darbų, pavadintų ’’Abstractionism’’.

Paskutinėmis savo gyvenimo dienomis Amadeo sukaupė visą savo kūrybinę energiją tam, kad galėtų atrasti savo kūrinių charakteristikos sintezę. Jo paskutiniuose kūriniuose galima įžvelgti dailininko užmojus, paveikslai liguistai perpildyti erdvės, vyrauja skirtingų medžiagų, stilių, potėpių gausa.

Nepaisant jo ankstyvos mirties, tik po keleto metų pastangų eksponuoti jo darbus Paryžiuje bei Manhufe, Amadeo de Souza-Cardoso galiausiai tapo svarbiausiu moderniosios dailės pavyzdžiu Portugalijoje.
















































































2.11.09

Bartolomeu Dias

Bartolomėjus Diasas
Bartolomėjus Diasas (portug. Bartolomeu Dias g. apie 1450 m. - m. 1500 m. gegužės 29 d.) - portugalų keliautojas, jūrininkas.
1487 m. vadovavo ekspedicijai ieškojusiai jūrų kelių į Indiją ir tyrusių Afrikos pakrantes. 1488 m. Diasas tapo pirmuoju europiečiu, apiplaukusiu Afriką iš pietų. Grįždamas atrado Gerosios Vilties kyšulį. Dalyvavo 1500 m. vykusioje Pedro Alvareso Kabralio ekspedicijoje, kurios metu žuvo, jo laivui sudužus netoli Gerosios Vilties kyšulio.
Jūrų kelio aplink Afriką atradimas tapo reikšmingu įvykiu, kuris lėmė, kad europiečiai galėjo tiesiogiai prekiauti su Indija ir kitomis Azijos valstybėmis aplenkdami pavojingą sausumos kelią per Viduriniuosius Rytus.
Bartolomėjus Diasas buvo vedęs ir turėjo du vaikus.


The journey of Bartolomeu Dias in 1487 - 1488.

Bartolomeu Dias
Bartolomeu Dias (Portuguese pronunciation: [baɾtuluˈmeu ˈdiɐʃ]; Anglicized: Bartholomew Diaz; c. 1451 – 29 May 1500), a nobleman of the Portuguese royal household, was a Portuguese explorer who sailed around the southernmost tip of Africa in 1488, the first European known to have done so, although some historians credit Herodotus's account of a Phoenician expedition that achieved the feat under the reign of the Egyptian pharaoh Necho II (610 – 595 BC).[1]
Purposes of the Dias expedition
Dias was a cavalier of the royal court, superintendent of the royal warehouses, and sailing-master of the man-of-war, São Cristóvão (Saint Christopher). King John II of Portugal appointed him, on 10 October 1486, to head an expedition to sail around the southern end of Africa in the hope of finding a trade route to India. Another purpose of the expedition was to try to revisit the countries reported by João Afonso de Aveiro (probably Ethiopia and Aden) with which the Portuguese desired friendly relations. Dias was also charged with searching for the lands described by Prester John, who was a fabled Christian priest and African prince.
Dias originally named the Cape of Good Hope the "Cape of Storms" (Cabo das Tormentas). It was later renamed by King John II of Portugal to the Cape of Good Hope (Cabo da Boa Esperança) because it represented the opening of a route to the east.
As it turned out, Dias's name for the Cape was more accurate and prophetic than was the king's. In 1500, Dias was the captain of one of the ships in Pedro Álvares Cabral's fleet, again voyaging to India. Near the end of May, the ships encountered a huge storm off the Cape, and four ships, including Dias's, were lost
Using his experience with explorative travel, Dias later became a shipbuilder and constructed both the São Gabriel and its sister ship, the São Rafael that were used by Vasco da Gama to circumnavigate the Cape and continue the route to India.
The expedition
Having rounded the Cape of Good Hope at a considerable distance, Dias continued east as far as the mouth of the Great Fish River, in what is now the Eastern Cape province of South Africa. Dias wanted to continue sailing to India, but he was forced to turn back when his crew refused to go further. It was only on the return voyage that he actually discovered the Cape of Good Hope, in May 1488. Dias returned to Lisbon in December of that year, after an absence of sixteen months.
The discovery of the passage around Africa was significant because, for the first time, Europeans could trade directly with India and the other parts of Asia, bypassing the overland route through the Middle East, with its expensive middlemen. The official report of the expedition has been lost.
Follow-up voyages
After these early attempts, the Portuguese took a decade-long break from Indian Ocean exploration. During that hiatus, it is likely that they received valuable information from a secret agent, Pêro da Covilhã, who had been sent overland to India and returned with reports useful to their navigators.
A red herring
In early 2008, the Namdeb Diamond Corporation, while searching prospective mining sites off the coast of Namibia, discovered an early sixteenth-century shipwreck. It has been speculated that this is the wreck of Dias's ship. The gold coins aboard were identified as "Português" but they were minted after 1525, excluding the possibility of it being Dias's ship.
Personal life
Dias was married and had two children:
• Simão Dias de Novais, who died unmarried and without issue
• António Dias de Novais, a Knight of the Order of Christ, married to (apparently his relative, since the surname de Novais was transmitted through her brother's offspring) Joana Fernandes, daughter of Fernão Pires and wife Guiomar Montês (and sister of Brites Fernandes and Fernão Pires, married to Inês Nogueira, daughter of Jorge Nogueira and wife, and had issue), and had issue.
Dias' grandson Paulo Dias de Novais was a Portuguese colonizer of Africa in the 16th century. Dias' granddaughter, Guiomar de Novais married twice, as his second wife to Dom Rodrigo de Castro, son of Dom Nuno de Castro and wife Joana da Silveira, by whom she had Dona Paula de Novais and Dona Violante de Castro, both died unmarried and without issue, and to Pedro Correia da Silva, natural son of Cristóvão Correia da Silva, without issue.

Bartolomeu Dias
Bartolomeu Dias (c. 1450 — 29 de Maio, 1500), foi um navegador português que ficou célebre por ter sido o primeiro europeu a navegar para além do extremo sul de África, "dobrando" o Cabo da Boa Esperança e chegando ao oceano Índico a partir do Atlântico.


Estátua de Bartolomeu Dias na Cidade do Cabo.

Dele não se conhecem os antepassados, mas mercês e armas a ele outorgadas passaram a seus descendentes. Seu irmão foi Diogo Dias. Há quem o diga descendente de Dinis Dias escudeiro de D. João I e como navegador descobrira Cabo Verde em 1445. Ignora-se onde e quando nasceu, no entanto alguns historiadores sustentam ter ele nascido em Mirandela, Trás-os-Montes. Sobre a sua família sabe-se apenas que um parente Dinis Dias e Fernandes, na década de 1440 terá comandado expedições marítimas ao longo da costa do Norte de África, tendo visitado as ilhas de Cabo Verde.
Na sua juventude terá frequentado as aulas de Matemática e Astronomia na Universidade de Lisboa e serviu na fortaleza de São Jorge da Mina. Estava habilitado quer a determinar as coordenadas de um local, quer a enfrentar tempestades e calmarias como as do Golfo da Guiné.
Em 1486, D. João II confiou-lhe o comando de duas caravelas e de uma naveta de mantimentos com o intuito público de saber notícias do Preste João. Ao comando da caravela S. Pantaleão estava João Infante. O propósito não declarado da expedição seria investigar a verdadeira extensão para Sul das costas do continente africano, de forma a avaliar a possibilidade de um caminho marítimo para a Índia. Porém antes disso, capitaneara um navio na expedição de Diogo de Azambuja ao Golfo da Guiné.
Marinheiro experiente, o primeiro a chegar ao Cabo das Tormentas, como o batizou em 1488 (chamado assim pois lá encontrou grandes vendavais e tempestades), um dos mais importantes acontecimentos da história das navegações. A expedição partiu de Lisboa em Agosto de 1487 a bordo levavam dois negros e quatro negras, capturados por Diogo Cão na costa ocidental africana. Bem alimentados e vestidos, serão largados na costa oriental para que testemunhem junto daquelas populações daquelas regiões a bondade e grandeza dos portugueses, e ao mesmo tempo recolher informações sobre o reino do Preste João. Em Dezembro atingiu a costa da actual Namíbia, o ponto mais a sul cartografado pela expedição de Diogo Cão. Continuando para sul, descobriu primeiro a Angra dos Ilhéus, sendo assaltado, em seguida, por um violento temporal. Treze dias depois, procurou a costa, encontrando apenas o mar. Aproveitando os ventos vindos da Antártica que sopram vigorosamente no Atlântico Sul, navegou para nordeste, redescobrindo a costa, que aí já tinha a orientação este-oeste e norte (já para leste do Cabo da Boa Esperança, que foi renomeado pelo rei português D. João II, assegurando a esperança de se chegar à Índia, para comprar as tão necessárias especiarias e outros artigos de luxo. Antes para se chegar à Índia era preciso apenas cruzar o Mar Mediterrâneo passando por Gênova e Veneza, que eram grandes centros comerciais graças ao Renascimento, só que eram agora dominados pelos turcos. Precisando então cruzar o Atlântico, chamado naquele tempo de O Mar Tenebroso, acreditando-se que nele havia monstros devoradores de embarcações e dar a volta na África, para se chegar à Índia), continuou para leste, cartografando diversas baias da costa da actual África do Sul (úteis no futuro como portos naturais), e chegando até à baía de Algoa (800 km a leste do cabo da Boa Esperança).
No entanto, a tripulação revoltada obrigou o capitão a regressar a Portugal pela linha da costa para oeste. No regresso, com a costa sempre visível, descobriu o Cabo das Agulhas, o ponto mais a sul do continente, e o Cabo das Tormentas, actual Cabo da Boa Esperança, cuja longitude tinha contornado por alto mar na viagem de ida, nessa viagem de volta colocou padrões de pedra nos principais pontos descobertos: a atual False Island, a ponta do Cabo das Tormentas, então descoberto, e o Cabo da Volta, hoje Diaz Point. Regressou a Lisboa em Dezembro de 1488.O sucesso da sua descoberta do caminho para a Índia não foi recompensado.
Acompanhou a construção dos navios e acompanhou a esquadra de Vasco da Gama, em 1499 como capitão de um dos navios que tinha como destino até São Jorge da Mina. A expedição partiu em 1497. Em 1500, acompanhou Pedro Álvares Cabral na famosa viagem em que este descobriu o Brasil. Quando a frota seguia para a Índia, o navio em que ia Bartolomeu Dias naufragou e o valente marinheiro achou a morte junto da sua descoberta mais famosa - o Cabo da Boa Esperança.
Bartolomeu Dias foi o primeiro navegador a navegar longe da costa no Atlântico Sul. A sua viagem, continuada por Vasco da Gama, abriu o caminho maritimo para a Índia.
Seria em 1500 o principal navegador da esquadra de Pedro Álvares Cabral. A carta de Pero Vaz de Caminha faz diversas referências a ele, apontando para a confiança que nele tinha o capitão-mor. Quando a armada de Cabral navegava em direção ao Cabo, após sua estada no Brasil, um forte temporal causou o naufrágio de quatro naus, entre elas a sua própria nau.