20.11.09

Romeu e Julieta da Lituânia e de Portugal

Lithuanian Romeo and Juliet

The national commotion and the aura that was created around these events were such that Pedro and Inês‘ as well as Žygimantas Augustas and Barbora‘s love stories could not go unnoticed by European writers and artists. The first known literary treatment dates from the 14th century, and since then the stories has inspired a diversity of approaches that is comparable only to the story of Romeo and Juliet.

The love stories of these pairs confound us by its similarities – increadibly strong feelings of the lovers that defeated many of obstacles but the death, their feelings were not accepted by their families‘ members, the solemn funeral for beloved women. However Barbora became a queen while being alive and Inês already after her death. Pedro was out for revenge and Žygimantas Augustas felt that inside himself; in here probably we see and the differences in temperament.



In XVI century the Grand Duchy of Lithuania and Poland united into one country, into The Commonwealth of Both Nations (Polish–Lithuanian Commonwealth). The grand duke of Lithuania became the king of Poland either.

After death of his father, in 1548 Sigismund II Augustus without elections succeeded his father and ruled both countries. In Vilnius he built remarkable palace in renaissance style. At that time Vilnius became one of the most beautiful cities in Europe. Vilnius, where passed his beautiful youth, where he fell in love with his first and last love Barbora Radvilaite, and later remained the favorite city of Sigismund. He was coming here from Krakow to live for a while.

Before starting to live in Vilnius and before becoming king, Sigismund was married already, but his wife, Elizabeth from Habsburgs soon died. At that time young and pretty widow, Barbora Radvilaite Goštautiene, lived near his Royal Palace. Sigismund deeply fell in love with her. From Royal Palace through the garden to the Palace of Radvilos family Sigismund ordered to build covered access, where the lovers were meeting.

The woman, Barbora Radvilaite, according to the writings of her contemporaries, was one of the most beautiful women in Europe. She was tall for her times (162 cm), with a slim, shapely body, blonde hair and even white teeth. Moreover, Barbora had an interest in fashion and cosmetics, she used perfumes and face powder. Besides her feminine charms, she was educated and intelligent.

Once Barbora‘s brother Nicolaus the Brown and her cousin Nicolaus the Black visite her during her date with Sigismund. They requested the king to marry her, because is being putting indignities upon the name of their family according to the talks of people about their couple. Sigismund accepted and soon happened the secret marriage where only family of Radvilos and their relative Kesgaila participated. Although Radvilos was the most powerful Lithuanian family, but the father of Sigismind and the nobility of Lithuania and Poland resisted to this marriage. Consequently in the beggining the marriage was not declared. Sigismund went to Krakow to tell his parents about his Denire to marry Barbora, but they were intractable. Father of Sigismund died soon without knowing about his son‘s wedding.

At that time Barbora lived in palace of her family in Dubingiai. After realising the death of his father, Sigismund ordered to bring her wife to Vilnius, where she was accepted as a Grand Duchess. But it was needed the acceptance of Poland also. The queen Bona Sforza had the strongest feelings against Barbora. Bona moved to Mozurai with her daughters when his son and Barbora were on the way to Poland. Bona insisted polish nobility to demand devorce from Sigismund because the marriage is not equal – Barbora was not from Royal family, while powers of Europe did not show any discontent. In two years polish yielded a point and on 7th May 1550 Barbora was in state declared a queen of Poland.

But their happiness has not lasted long. On 8th May 1551 Barbora died from hard and unknown desease. Some people say that she was empoisoned by Bona Sforza who detested Barbora. Others say that she died from cancer. It had been Barbara's wish to be buried in Lithuania, and a funeral cortege conveyed her body to Vilnius, where her crypt till now is found in Vilnius Cathedral near the first Sigismund‘s wife Elizabeth coffin. Sigismund went all the distance from Krakow to Vilnius on foot showing his sorrow and mourning. The death of Barbora had the biggest effect to Sigismund in his life. He ordered to drape in black the walls of his rooms and all the palace sank in mourning. He has never forget his beloved wife. Although later he married the sister of his first wife Katherina of Habsburgs (1553), but he has not find the happiness in family and they lived separated. She went to Wien. The remembering of beloved Barbora lead Sigismund all the rest of his life.




Portuguese Romeo and Juliet



Inês Pérez de Castro was a Galician noblewoman, daughter of Pedro Fernandez de Castro. She is best known as lover and posthumously declared lawful wife of King Peter I of Portugal, and therefore Queen of Portugal.

Inês came to Portugal in 1340 as a maid of her cousin Infanta Constance of Castile, recently married to Prince Peter, the heir to the Portuguese throne. The prince fell in love with her and started to neglect (nesirupinti) his lawful wife, endangering the already feeble relations with Castile. King Afonso IV of Portugal, Peter's father, disliked Inês's influence on his son and waited for their mutual infatuation to wear off, but it did not.

Afonso IV tried several times to arrange for his son to be remarried, but Peter refused to take a wife other than Inês, who was not deemed eligible to be queen. Afonso IV banished Inês from the court and sent her back to Castile in 1344 after Constance's death, but Peter remained with her. After several attempts to keep the lovers apart, Afonso IV ordered Inês's death. On 7 January 1355 (while Pedro was away from home), the King called his counsellors to a meeting in the Castle of Montemor-o-Velho, at the end of which he finally decided to send three of his courtiers - Pêro Coelho, Álvaro Gonçalves, and Diogo Lopes Pacheco - to the Monastery of Santa Clara in Coimbra, where Inês was detained, in order to kill her. People believe that her blood still stains the red stone-bed of the spring on this estate, where she is said to have cried out for the last time, while being pierced by the daggers of the executioners. When Peter heard that Inês had been killed, the terrible news drove him into a fury – rebelled against his father, causing civil war.

Peter became King of Portugal in 1357. As soon as he was crowned, and in spite of his promises of forgiveness, King Peter recovered two of Inês' assassins from Castile, where they had sought refuge (the third had escaped to France). He then had them tortured and executed in a barbaric but highly symbolic way: from one of the men who had killed the love of his life, the heart was ripped out of the body through his back, and from the other, the heart was pulled out through the chest. All this happened in front of the Royal Palace, where the King was able to watch the terrible scene while having dinner!

He then stated that he had secretly married Inês, who was consequently the lawful queen, although his word was, and still is, the only proof of the marriage. He had Inês's body exhumed and forced the entire court to swear allegiance to it as queen. She was later buried at the Monastery of Alcobaça where her coffin can still be seen. Afterwards, the accounts of Pedro's actions mix reality with legend. Some say that the tomb was placed opposite Pedro's own grave, so that they could look into each other’s eyes on the day of the last judgment. Others go even further and say that, once in Alcobaça, Pedro had Inês placed on the throne, put the royal crown on the skull, and forced the entire court to swear allegiance to the dead Queen, by kissing the hand of the corpse. One thing is known for sure: the eighth King of Portugal was moved by strong feelings that united him to the queen of his heart and, according to the royal chronicler Fernão Lopes, he was consumed by a „great madness“.

„Agora é tarde; Inês é Morta“ (“It’s too late; Inês is dead”) is a Portuguese saying used in everyday life. By continuing to use it more than 550 years after Inês' death, people still evoke one of the most tragic heroines of all time, whose story is rooted not only in Portuguese history and language but also in universal myth and fable.







Lietuvos Romeo ir Džiuljeta

Po tokių ivykių, kaip Dom Pedro I ir Inês bei Žygimanto Augusto ir Barboros meilės istorijos, sukėlusių tautinius sambrūzdžius ir suteikusius tam tikrą aurą, negalėjo buti nepastebėti Europos rašytojų ir menininkų. Pirmieji literatūriniai kūriniai datuojami jau 14-uoju amžiumi, ir nuo tada šios meilės istorijos įkvėpdavo požiūrių į jas įvairovę, bet visgi yra lyginamos tik su įstabiąja Romeo ir Džiuljetos istorija.

Šių porų meilės istorijos stulbina savo panašumais – nepaprastai stiprūs įsimylėjelių jausmai, nugalėję daug kliūčių, išskyrus mirtį, jų jausmų ir ryšių nepripažinimas iš šeimos narių pusės, iškilmingos laidotuvės mylimoms moterims. Taciau Barbora karaliene tapo budama gyva, o Inês – jau po mirties. Pedro keršijo už mylimosios mirtį, o Žygimantas Augustas tai išgyveno viduje; matyt čia matome ir temperamento skirtumus.



XVI-ame amžiuje Lietuvos Didžioji Kunigaikštystė ir Lenkijos karalystė susijungė į vieną valstybę – Abiejų Tautų Respubliką. Didysis Lietuvos kunigaikštis kartu tapo ir Lenkijos karaliumi.

Po tėvo mirties 1548 m. Žygimantas Augustas be jokių rinkimų savaime tapo abiejų valstybių valdovu. Jis tuojau įkūrė Vilniuje puikius renesanso stiliaus rūmus. Tais laikais Vilnius tapo vienas gražiausių rytų Europos miestu. Vilnius, kur jis praleido gražiausią savo jaunystę, kur pergyveno pirmą ir paskutinę savo gyvenime meilų gražiąjai Barborai Radvilaitei, ir vėliau liko mėgstamiausias Žygimanto Augusto miestas. Čia jis dažnai atvažiuodavo iš Krokuvos ir pagyvendavo.

Apsigyvendamas Vilniuje, Žygimantas Augustas jau buvo vedęs, bet jo žmona Elžbieta Habsburgaitė netrukus mirė. Tuo metu, greta didžiojo kunigaikšcio rūmų, buvusiuose Radvilų rūmuose, gyveno jauna graži našlė Barbora Radvilaite Goštautiene. Ž. Augustas karštai įsimylėjo ją. Iš kunigaikščių rūmų iki Radvilų rūmų per sodą Ž. Augustas liepė įtaisyti dengtą priėjimą, kur abu įsimylėjusieji susitikdavo.

Barbora Radvilaitė, pasak jos amžininkų, buvo viena gražiausių Europos moterų. Ji buvo savo laikams aukšta (162 cm), liekna ir figūringa, šviesiaplaukė ir netgi baltų dantų. Dar daugiau, Barbora domėjosi madomis ir kosmetika, naudojo kvepalus ir veido pudrą. Ir šalia savo moteriško žavesio, ji buvo išsilavinusi ir mokėjo bendrauti.

Kartą Barboros brolis Mikalojus Rudasis, ir jos pusbrolis Mikalojus Juodasis, atvyko pasimatymo metu ir pareikalavo, kad Ž. Augustas vestų Barborą, nes, esą, plintančios kalbos, žeminančios jų šeimos garbę. Ž. Augustas su tuo sutiko, ir netrukus, pakvietus kunigą, slapta įvyko jungtuvės (1547 m.). Jose dalyvavo tik patys Radvilos ir jų giminaitis Kęsgaila. Nors Radvilos tada jau buvo galingiausia Lietuvos ponų šeima, bet vestuvėms priešinosi tiek Ž. Augusto tėvas, tiek Lenkijos ir Lietuvos ponai, nes niekam negalėjo patikti valdovo susigiminiavimas su ponų šeima. Todėl iš pradžių apie jungtuves nieko nebuvo skelbiama. Ž. Augustas, nuvykęs į Krokuvą, pareiškė tėvui, jog norįs vesti Barborą. Bet tėvai buvo nesukalbami. Netrukus miręs tėvas nebesužinojo apie sūnaus vedybas.

Barbora tuo tarpu gyveno Radvilų dvare Dubingiuose. Gavęs žinią apie tėvo mirtį, Žygimantas tuojau įsakė atlydėti žmoną į Vilnių. Čia ji buvo iškilmingai sutikta ir pripažinta didžiaja kunigaikštiene. Reikėjo dar gauti Lenkijos sutikimą. Prieš Barborą griežčiausiai buvo nusistačiusi karalienė Bona Sforca. Sūnui su Barbora atvykstant į Lenkiją, ji pasišalino su dukterimis į Mozūrus. Jos kurstomi, lenkai griežčiausiai reikalavo, kad Ž. Augustas skirtųsi su Barbora, nes vedybos esančios nelygios. Bet užsienio valdovai dėl to neparodė jokio nepasitenkinimo. Tad po dvejų metų lenkai pagaliau nusileido, ir 1550 m. gegužės 7-ąją Barbora buvo iškilmingai Krokuvoje karunuota Lenkijos karaliene.

Tačiau jų laimei nebuvo lemta ilgai tęstis.1551 m. gegužės 8–ąją sunkios, nežinomos ligos pakirsta, Barbora mirė. Vieni sako, kad ją nunuodijo jos nekentusi Žygimanto motina, kiti – kad ji mirė pakirsta vėžio. Savo paskutine valia ji buvo palaidota Lietuvoje, laidotuvių eisena atgabeno jos kūną į Vilnių, kuris ir dabar ilsisi Arkikatedros požemiuose, greta pirmosios Ž. Augusto žmonos – Elžbietos. Žygimantas pėsčiomis ėjo visą kelią nuo Krokuvos iki Vilniaus, tuo parodydamas savo liūdesį ir gedulą. Ž. Augustui Barboros mirtis padarė didžiausią įspūdį. Savo gyvenamųjų kambarių sienas jis liepė juodai išmušti, visas dvaras paskendo gedule. Jis pats niekad neužmiršo mylimosios žmonos. Nors vėliau ir vedė pirmosios žmonos seserį Kotryną Habsburgaitę (1553 m.), tačiau šeimos laimės jau nebesulaukė ir su ja negyveno. Ji išvažiavo į Vieną. Ž. Augustą visą gyvenimą lydėjo mylimosios Barboros atminimas.


Portugalijos Romeo ir Džiuljeta

Inês Pérez de Castro buvo kilminga moteris iš Galicijos, Pedro Fernando de Castro dukra. Ji labiausiai žinoma kaip Portugalijos karaliaus Pedro I-ojo mylimoji, karūnuota karaliene ir paskelbta teisėta jo žmona jau po savo mirties.

Inês atvyko į Portugaliją 1340-aisiais metais kaip savo pusseserės Kastilijos princesės Infantos Konstancijos, kuri neseniai buvo ištekejusi už princo Pedro, Portugalijos sosto įpėdinio, pamergė. Princas ją įsimylėjo ir nebesirūpino savo teiseta žmona, dar labiau gadindamas prastus santykius su Kastilija. Portugalijos karalius Alfonsas IV-asis, Pedro tevas, nemėgo Inês įtakos savo sūnui ir laukė, kol jų abipusis susižavėjimas išblės, bet to nenutiko.

Alfonso IV bandė kelis kartus priversti savo sūnų, kad vestų kitą moterį, bet Pedro atsisakė imti į žmonas kitą, išskyrus Inês, kuri nebuvo laikoma tinkama buti karaliene. Afonsas IV teismo sprendimu ištrėmė Inês ir pasiuntė atgal į Kastiliją 1344-aisiais po Konstancos mirties, bet Pedro jos nepaliko. Po keleto bandymų išlaikyti įsimylėjelius atskirai, Afonsas IV įsakė Inês nužudyti. 1355 m. sausio 7 d. (Pedro buvo toli nuo namu), karalius pakvietė savo dvariškius į Montemor-o-Velho pilį, kur davė įsakymą trims dvariškiams - Pero Coelho, Alvaro Gonçalves ir Diogo Lopes Pacheco – vykti į Santa Clara vienuolyną Koimbroje, kur buvo sulaikyta Inês. Žmones įsitikinę, kad jos kraujo dėmės dar raudonuoja prie dvaro, kur ji sušuko paskutinįjį kartą, kai į ją smigo durklai. Pedro, išgirdęs, kad Inês buvo nužudyta, įsiuto ir sukilo prieš savo tėvą, sukeldamas pilietinį karą.

1357-aisiais Pedro tapo Portugalijos karaliumi. Vos tik buvo karūnuotas, nepaisydamas savo pažadų atleisti, jis surado du Inês žudikus (trečiasis pabėgo į Prancuziją), juos kankino ir nužudė barbarišku, bet labai simbolišku būdu: vieno jo gyvenimo meilės žudiko širdį išplėšė iš nugaros, kito – iš krūtinės. Ir tai nutiko priešais karališkuosius rūmus, kol karalius pietavo žiūrėdamas šią siaubingą sceną!

Tada jis ėmė tvirtinti, kad buvo slapta vedęs Inês, kuri dėl to buvo jo teiseta žmona ir karaliene, nors jo žodis buvo vienintelis vedybų įrodymas. Ji buvo palaidota Alkobasos vienuolyne, kur jos karstą galime rasti ir dabar. Vėlesni Pedro veiksmai supinami su legendomis. Vieni sako, kad jos antkapis pastatytas priešais Pedro, kad jie galėtų žiūreti vienas į kitą paskutiniojo teismo dieną. Kiti sako, kad kartą Alkobasoje Pedro ant Inês kaukolės uždėjo karališkąją karūną ir liepė visai karališkajai tarybai prisiekti mirusiąjai karalienei pabučiuojant lavono ranką. Vienas dalykas aiškus – aštuntasis Portugalijos karalius buvo vedamas stiprių jausmų, kurie jungė jį su jo širdies karaliene, o pasak karališkojo metraštininko Fernão Lopes, karalius buvo apsėstas „didžiulės beprotybės“.

„Agora é tarde; Inês é Morta“ („Jau vėlu – Inês mirusi“) – tai portugališkas posakis, naudojamas kasdienėje kalboje daugiau nei 550 metu po Inês mirties. Žmonės vis dar prisimena vieną iš tragiškiausių visų laikų herojų moterų, kurios istorija įsišaknijusi ne vien tik Portugalijos istorijoje ir kalboje, bet ir visuotinuose mituose ir legendose.





Romeu e Julieta da Lituânia

A comoção nacional e a aura que foi criada em torno desses eventos foram de tal forma que, histórias de amor como Pedro e Inês, assim como dos Žygimantas Augustas e Barbora não poderiam passar despercebidas por escritores e artistas europeus. O primeiro tratamento literário conhecido data do século XIV, e desde então a histórias inspirou uma diversidade de abordagens que só é comparável à história de Romeu e Julieta.

A histórias de amor destes amantes confunde-nos pelas suas semelhanças - sentimentos inacreditavelmente fortes, que derrotaram muitos obstáculos, mas não derrotaram a morte, os seus sentimentos não foram aceitas pelos membros das suas famílias, o enterro solene da mulher amada. No entanto Barbora tornou-se uma rainha em vida, e a Inês tal sucedeu já após a sua morte. Pedro procurou por vingança e Žygimantas Augustas conteve esse sentimento dentro de si mesmo. Provalvelmente aqui podemos observar e ter uma noção das diferenças de temperamento.


No século XVI o Grão-Ducado da Lituânia e o Reino da Polónia uniram-se formando um país - República das Duas Nações. Deste modo, o grão-duque da Lituânia tornou-se no rei da Polónia.

Após a morte de seu pai, em 1548 Žygimantas Augustas sucedeu-lhe sem eleições e governou os dois países. Em Vilnius ele construiu um notável palácio no estilo renascentista. Naquela época Vilnius tornou-se uma das mais belas cidades da Europa. onde Žygimantas desfrutou da sua bela juventude, onde se apaixonou pelo seu primeiro e último amor Barbora Radvilaite e, posteriormente, a qual continuou a ser a sua cidade favorita. Ele vinha aqui de Cracóvia para viver por uns tempos.

Antes de viver em Vilnius e antes de se tornar rei, Žygimantas já fora casado, mas a esposa dele, Isabel de Habsburgo, morreu cedo. Por aquela altura, a jovem e bonita viúva, Barbora Radvilaite Goštautiene, morava perto do Palácio Rea. Žygimantas apaixonou-se profundamente por ela. Do Palácio Real através do jardim do Palácio da família dos Radvilo, Žygimantas ordenou a construção de um acesso coberto, onde os amantes se podiam encontravar.

A mulher, Barbora Radvilaite, de acordo com os escritos de seus contemporâneos, era uma das mulheres mais belas da Europa. Ela era alta para a época (162 cm), tinha o corpo fino e bem torneado, os cabelos loiros e até os dentes brancos. Para além disso, Barbora tinha interesse em moda e cosméticos, perfumes e usava pó de arroz. Além de seus encantos femininos, ela era educada e inteligente.

Uma vez o irmão de Barbora, Nicolaus Castanho, e o primo dela, Nicolaus Preto, visitaram-na durante um encontro dela com Žygimantas. Eles pediram ao rei para casar com ela, porque está tais encontros não dignificavam o nome da família, de acordo com a fala de outras pessoas acerca deles. Žygimantas aceitou e logo o casamento secreto aconteceu, tendo participado unicamente a família dos Radvilos e o familiar deles, Kesgaila. Embora os Radvilos fossem a família lituana mais poderosa, o pai do Žygimantas e a nobreza da Lituânia e da Polônia resistiram a esta união. Por conseguinte, o início do casamento não foi declarado. Žygimantas foi a Cracóvia para comunicar aos pais dele sobre o seu desejo de casar com Barbora, mas seus pais eram intratáveis. O pai do Žygimantas morreu sem saber sobre o casamento de seu filho.

Naquela altura Barbora habitava no palácio da família dela em Dubingiai. Depois da morte de seu pai, Žygimantas ordenou que a sua esposa retornasse a Vilnius, onde ela foi aceita como uma Grã-Duquesa. Mas foi necessária a aceitação da Polónia também. A rainha Bona Sforza teve fortes resistâncias contra Barbora. Bona mudou-se para Mozurai com as suas filhas, quando o seu filho e Barbora estavam a caminho para a Polónia. Bona insistiu com a nobreza polonaca para que ordenasse o divórcio de Žygimantas alegando que o casamento não era igual, dado que Barbora não era da família real, enquanto as potências Europeias não demonstravam qualquer descontentamento. Em dois anos a Polónica marcou uma posição, e em 7 de Maio de 1550 Barbora foi declarada rainha da Polônia.

Infelizmente a felicidade deles não durou muito tempo. No dia 8 de Maio de 1551 Barbora morreu de doença complexa e desconhecida. Algumas pessoas dizem que ela foi envenenada por Bona Sforza que detestava Barbora. Outros dizem que ela morreu de cancro. O último desejo de Barbora foi ser enterrada na Lituânia, e um cortejo fûnebre transportou o seu corpo para Vilnius, sendo que a sua cripta pode ser encontrada na catedral de Vilnius perto do sarcofago da primeira esposa de Žygimantas, Elizabeta. Žygimantas foi toda a distância de Cracóvia a Vilnius a pé, mostrando toda a sua tristeza e luto. A morte da Barbora teve o um grande impaacto na vida de Žygimantas. Ele ordenou que as paredes dos quartos dele fossem revestidas a preto e todo o palácio mergulhou em luto. Ele nunca esquecer a esposa amada. Embora mais tarde voltasse a casar com a irmã da sua primeira esposa Katherina dos Habsburgos (1553), não voltou a encontrar a felicidade em família e viveram separados. Ela foi para Viena. A lembrança da amada Barbora conduziu Žygimantas o resto de vida dele.



Português Romeu e Julieta

Inês Pérez de Castro era uma fidalga galega, filha de Pedro Fernandez de Castro. Ela é mais conhecida como amante e declarada, postumamente, esposa legítima do Rei Pedro I de Portugal, e, por conseguinte, rainha de Portugal.

Inês veio para Portugal em 1340 como uma servente de sua prima Infanta Constança de Castela, recém-casada com o príncipe Pedro, herdeiro do trono Português. O príncipe apaixonou-se por ela e negligênciou a sua legítima esposa, colocando em perigo as relações já débeis com Castela.

Afonso IV de Portugal, pai do Pedro, não gostava de influência de Inês sobre seu filho e esperou que sua paixão mútua se desgasta-se, mas tal não aconteceu. Afonso IV tentou por diversas vezes re-casar seu filho, contudo Pedro recusou-se aceitar uma mulher que não Inês, a qual não era considerada elegível para ser rainha. Afonso IV baniu Inês da corte e enviou-a de volta para Castela em 1344, após a morte de Constança, contudo Pedro manteve-se com ela. Depois de várias tentativas de manter os amantes separados, Afonso IV ordenou a morte de Inês. Em 7 de Janeiro de 1355 (enquanto Pedro estava longe de casa), o rei chamou os seus conselheiros para uma reunião no castelo de Montemor-o-Velho, no final da qual ele finalmente decidiu enviar três dos seus cortesãos - Pêro Coelho, Álvaro Gonçalves e Diogo Lopes Pacheco - ao Mosteiro de Santa Clara em Coimbra, onde Inês foi detido, a fim de matá-la. As pessoas acreditam que seu sangue ainda mancha a pedra vermelha no leito da fonte, onde se crê que chorou pela última vez, ao ser trespassada pelos punhais dos carrascos. Quando Pedro soube que Inês tinha sido assassinada, a terrível notícia levou-o a uma fúria que se virou contra o seu pai, provocando uma guerra civil.

Pedro tornou-se rei de Portugal em 1357. Imediatamente após ser coroado e, apesar de suas promessas de perdão, o Rei Pedro recuperou dois dos assassinos de Inês de Castela, de onde tinham procurado refúgio (o terceiro tinha escapado para a França). Ele então torturou-os e executou-os de uma forma bárbara, mas altamente simbólica: a partir de um dos homens que tinham assasinado o amor de sua vida, o coração foi arrancado do corpo por meio das costas, e do outro, o coração foi retirado por meio do tórax. Tudo isso aconteceu em frente ao Palácio Real, onde o rei foi capaz de assistir á cena terrível, enquanto jantava.

Ele, então, declarou que se tinha casado secretamente com Inês, que foi, consequentemente, a rainha legal, embora a sua palavra era, e ainda é, a única prova do casamento. O corpo da Inês foi exumado e obrigou toda a corte a jurar fidelidade a ela como rainha. Ela foi mais tarde enterrada no Mosteiro de Alcobaça, onde seu caixão ainda pode ser visto. Depois, a realidade mistura-se com a lenda em relação às acções de Pedro. Alguns dizem que o túmulo de Inês foi colocado em frente ao do próprio Pedro, para que eles se pudessem olhar nos olhos um dos outro no dia do juízo final. Outros vão ainda mais longe e dizem que, uma vez em Alcobaça, Pedro tinha colocou Inês no trono, colocou a coroa real sobre a caveira, e obrigou toda a corte a jurar fidelidade à Rainha morta, beijando a mão do cadáver. Uma coisa se sabe com certeza: o oitavo rei de Portugal foi movida por fortes sentimentos que o uniu à rainha do seu coração e, de acordo com a real cronista Fernão Lopes, foi consumida por uma grande loucura.

"Agora é tarde, Inês é morta" é um dito português utilizados na vida quotidiana. Ao continuar a usá-lo mais de 550 anos depois da morte da Inês, as pessoas ainda evocam uma das heroínas mais trágicas de todos os tempos, cuja história está enraizada não só na história e língua Portuguesa, mas também nas fábulas mitos universais.




(Quero agradecer ao Pedro Pinto pela ajuda)

Sem comentários:

Enviar um comentário